Міхась Южык

Чую цябе

аповесць

Частка I. Лепшы на Зямлі

1

Лічбы і ўсялякія загагуліны складваліся ў мудрагелістыя формулы, упарціліся, аніяк не жадалі падпарадкоўвацца волі Віталя, які з адчайным узрушэннем спрабаваў неяк гарманізаваць гэты матэматычны кашмар. Насценны гадзіннік даўно ўжо распачаў новыя суткі, але бядак, студэнт першага курса політэхнічнага інстытута, не сунімаўся. Ён не раз ужо касаваў напісанае і адразу ж, з зайздросным юнацкім імпэтам, угрызаўся ў наравістыя формулапабудовы, сцябаў лічбы і літары, ганяў і перасоўваў па клетках паперы, злучаў паміж сабой і праз колькі часу расштурхваў адным узмахам самапіскі. Віталь даўно пераадолеў шкалярскі страх перад грувасткімі формуламі, адно любіў іх ці ненавідзеў у залежнасці ад атрыманага выніку, ад плёну сваіх намаганняў. Можна сказаць, хлопец упадабаў гэты занятак, як ігрок, апанаваны нястрымным азартам перамогі, і нават правільней – гульні дзеля гульні. Да таго ж на носе была зімовая экзаменацыйная сесія. І допуск да яе давалі толькі станоўчыя адзнакі на заліках па шматстайных прадметах, якія шчодра падсоўвала навучэнцам ВНУ дзяржаўная сістэма адукацыі.

А за акном весялілася мяцеліца, незвычайна густая і моцная для сярэдзіны снежня. Яна шчыравала між ліхтароў панадворка, раз-пораз узрываючыся парывамі ветру, гнала высвечаныя пухкія снежныя камякі ў розных напрамках: сцяліла пазёмкай, падхоплівала вірам дагары і кідала раптам у шыбу Віталевага акна бялютка-зіхоткія патокі.

Снег ішоў ужо каторы дзень, амаль без перапынку, грунтоўна апранаючы збалелы ад восеньскіх вятроў горад. Ён нібы хаваў недасканаласці і заганы рэчаіснасці, прасвятляў душы абывацеляў. Ён натхняў мастакоў і паэтаў на новыя творы, а дворнікам ствараў дадатковыя невыгоды і нязручнасці. Снег абрынуўся неяк раптоўна, адразу ж замацаваўся маразамі, і, па ўсім відаць, наканавана яму было праляжаць не адзін месяц.

 (поўны тэкст качаецца з сервера па спасылцы ўверсе)